Meteorite disaster

meteorite which ploughed into the Peruvian countryside last year should have shattered and dispersed long before reaching the ground. That is the conclusion of scientists who have been examining samples of the space rock and the 15m-wide crater it dug out in Carancas last September.
The discovery of a water-filled hole, following reports of a fireball in the sky, made headlines around the world.
Now experts say the event challenges conventional theories about meteorites.
This has nothing to do with the mass panic that famously followed the impact; rather it has to do with the science of space impacts.
Usually, only meteorites made of metal survive the passage through Earth's atmosphere sufficiently intact to scoop out a crater.
But the object which came down in the Puno region of Peru was a relatively fragile stony meteorite. During the fiery descent through Earth's atmosphere, these are thought to fragment into smaller pieces which then scatter over a wide area.
Yet pieces of the estimated 1m-wide meteorite are thought to have stayed together during entry, hitting the ground as one.
Details of the work were unveiled at the Lunar and Planetary Science Conference in Houston, Texas

อุกาบาตที่พุ่งชนในเปรูเมื่ออปีก่อน ได้สลายตัวก่อนที่จะตกลงสู่พื้น นั่นคือข้อสรุปของนักวิทยาศาสตร์ที่ได้ทำการตรวจสอบตัวอย่างก้อนหินจากอวกาศ ในหลุมที่กว้างถึง 15 เมตร
การค้นพบหลุมอุกาบาตที่เต็มไปด้วยเศษสะเก็ดไฟ ได้เป็นข่าวฮือฮาไปทั่งโลก
ตอนนี้ผู้เชี่ยวชาญกล่าวว่าเหตุการณ์ที่ท้าทายทฤษฎีเกี่ยวกับอุกกาบาตธรรมดา

นี้มีอะไรจะทำอย่างไรกับความหวาดกลัวมวลที่มีชื่อเสียงตามผลกระทบ; ค่อนข้างจะมีการทำกับวิทยาศาสตร์ของผลกระทบต่อพื้นที่

โดยปกติอุกกาบาตเท่านั้นที่ทำจากโลหะอยู่รอดทางผ่านชั้นบรรยากาศของโลกเหมือนเดิมพอที่จะตักออกจากปล่องภูเขาไฟ

แต่วัตถุที่ลงมาในพื้นที่ของเปรูปูโนคืออุกกาบาตหินค่อนข้างบอบบาง ในระหว่างการสืบเชื้อสายคะนองผ่านชั้นบรรยากาศของโลกเหล่านี้มีความคิดที่แตกออกเป็นชิ้นเป็นชิ้นเล็กซึ่งจะกระจายทั่วพื้นที่กว้าง

แต่ชิ้นส่วนของอุกกาบาต 1m กว้างประมาณกำลังคิดว่าจะได้อยู่ด้วยกันในระหว่างการเข้าตีดินให้เป็นหนึ่ง

รายละเอียดของงานที่ถูกเปิดตัวที่การประชุมวิทยาศาสตร์ดาวเคราะห์และดวงจันทร์ในฮูสตัน, เท็กซัส

A TERRIFYING DAY

september 15, 2011, was a terrifiying day for me. It 21:30 on a friday night in Samutsongkram iwas alone because my parent were out of the Bangkok Suddenly. the room started to shake. Some dishescfell to the floor. I did not know what to do, so i get under a table. A few minutes later, I came out and tried to turn on the televission, bot the savetyeut was off. After that, I tried the telephone, but it did not work. Shortly after, the neighbors came to see if i was all right. finally at about 23.00 p.m., the telephone rang. It was my mother from Bangkok city. She was were Frightened than i was